ရွမ္းျပည္နယ္ ဆိုင္ရာ ေဒသႏၲရ အခ်က္အလက္မ်ား

တည္ေနရာႏွင့္ အက်ယ္အဝန္း

ရွမ္းျပည္နယ္​သည္ ၆​၀,​၁​၅​၅ စတုရန္း​မိုင္​က်ယ္ဝန္း​ၿပီး တိုင္း​ႏွင့္ ျပည္နယ္ ၁​၄ ခု​အနက္ ဧ​ရိ​ယာ​အား​ျဖင့္ အႀကီး​ဆုံး​လည္း​ျဖစ္​သည္။ အၾကမ္း​အား​ျဖင့္ ႀတိဂံ​ပုံ​သဏၭာန္​ရွိ​ၿပီး ရွမ္း​ျပည္​အေရွ႕​ပိုင္း၊ ရွမ္း​ျပည္​ေျမာက္​ပိုင္း၊ ရွမ္း​ျပည္​ေတာင္​ပိုင္း​ ဟူ၍ ခြဲ​ျခား​ေျပာဆို​ေလ့​ရွိ​ၾက​သည္။ ျမန္မာ​နိုင္ငံ​၏ အေရွ႕​ပိုင္း​တြင္​တည္​ရွိ​ၿပီး ကခ်င္ျပည္နယ္၊ စစ္ကိုင္းတိုင္း၊ မႏၲေလးတိုင္း၊ ကရင္ျပည္နယ္၊ ကယားျပည္နယ္‌၊ ထိုင္း​နိုင္ငံ၊ လာ​အို​နိုင္ငံ၊ တ႐ုတ္​ျပည္​သူ႔​သမၼတ​နိုင္ငံတို႔​ႏွင့္ နယ္​န​မိတ္​ခ်င္း ထိ​စပ္​လ်က္​ရွိ​သည္။ ေျမာက္လတၱီတြဒ္ ၁​၉ ဒီ​ဂ​ရီ မွ ၂⁠၂​ဒီ​ဂ​ရီ ၁​၅​မိ​နစ္ အတြင္း ၊ အေရွ႕​ေလာင္​ဂ်ီတြဒ္ ၉​၆ ​ဒီ​ဂ​ရီ ၂​၆​မိ​နစ္ မွ ၉​၈ ​ဒီ​ဂ​ရီ ၄​၇​မိ​နစ္ အတြင္း​တည္​ရွိ​သည္။ ထိုျပည္နယ္သည္ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာနိုင္ငံ၏ ေလးပုံ တစ္ပုံခန႔္ရွိၿပီးလၽွင္ အႀကီးဆုံးျပည္နယ္ ျဖစ္သည္။ ျပည္မ၏ အေရွ႕ဘက္၌ရွိေသာ ထိုျပည္နယ္သည္ အၾကမ္းဖ်င္းအားျဖင့္ ပဥၥဂံပုံ ရွိေလရာ အေနာက္ဘက္ရွိ ျပည္မ၏ လြင္ျပင္ေဒသမ်ား ကို ပဥၥဂံ၏ အေျချပဳထားကာ အေရွ႕ဘက္ရွိ မဲေခါင္ျမစ္(ေလာ နိုင္ငံ)ေပၚတြင္ ပဥၥဂံ၏ ထိပ္ဖ်ားက်ေရာက္ေနေလသည္။ ရွမ္းျပည္နယ္သည္ ေျမာက္ဘက္တြင္ ကခ်င္ျပည္နယ္၊ အေရွ႕ေျမာက္ဘက္တြင္ ယူနန္ျပည္နယ္ (တ႐ုတ္ျပည္သူ႔သမၼတ နိုင္ငံ)၊ အေရွ႕ဘက္တြင္ ယူနန္ျပည္နယ္ႏွင့္ ေလာ(လာအို)နိုင္ငံ၊ အေရွ႕ေတာင္ဘက္တြင္ ယိုးဒယားနိုင္ငံ၊ ေတာင္ဘက္တြင္ ကယားျပည္နယ္၊ အေနာက္ဘက္တြင္ မႏၲေလးတိုင္း၊ အေနာက္ ေျမာက္ဘက္တြင္ စစ္ကိုင္းတိုင္းတို႔ျဖင့္ ဝိုင္းရံလ်က္ ရွိသည္။ ထိုျပည္နယ္သည္ ေျမာက္လတၱီတြဒ္ ၁၉ ဒီဂရီ ၂ဝ မိနစ္ႏွင့္ ၂၄ ဒီဂရီ ၉ မိနစ္၊ အေရွ႕ေလာင္ဂ်ီတြဒ္ ၉၆ ဒီဂရီ ၁၃ မိနစ္ ႏွင့္ ၁ဝ၁ ဒီဂရီ ၉ မိနစ္တို႔၏ အၾကား၌ တည္ရွိေလသည္။



ေျမမ်က္ႏွာ သြင္ျပင္

ရွမ္းျပည္နယ္သည္ ေရတံခြန္စိမ့္စမ္း ေတာစခန္း၊ ေတာင္စခန္းတို႔ျဖင့္ သာေတာင့္သာယာ ရွိေပသည္။ ဧရာဝတီျမစ္ရိုး တစ္ခုဆီမွ အေရွ႕ဘက္သို႔ လွမ္းေမၽွာ္ၾကည့္လိုက္လၽွင္ ရွမ္းရိုးမေတာင္ဟု အမ်ားေခၚဆိုၾကေသာ ေတာင္စဥ္ေတာင္တန္းမ်ားကို ေတာင္ခိုးေတာင္ေငြ႕ တစ္ေဝေဝျဖင့္ ေတြ႕ျမင့္ၾကရေပလိမ့္မည္။ ရွမ္းရိုးမ ေတာင္ဟု ေခၚဆိုေနၾကေသာ္လည္း စင္စစ္ ရွမ္းျပည္နယ္တစ္ခုလုံးသည္ ကုန္းျပင္ျမင့္ ျဖစ္ေလသည္။

ရွမ္းကုန္းျပင္ျမင့္သည္ ပၽွမ္းမၽွျခင္းအားျဖင့္ ပင္လယ္ေရျပင္မွ ေပ ၃ဝဝဝ-၄ဝဝဝ ေက်ာ္အထိ ျမင့္ၿပီးလၽွင္ ေနရာ ေဒသမ်ားစြာတို႔၌ ေျမမ်က္ႏွာျပင္သည္ လွိုင္းအိထိုးေနဘိသကဲ့သို႔ နိမ့္တုံျမင့္တုံ ျဖစ္ေနေလသည္။ အေရွ႕ဘက္ပိုင္း ကုန္းေျမျမင့္သည္ အေနာက္ဘက္ပိုင္းထက္ ပို၍ျမင့္သည္။ အျမင့္ဆုံးအပိုင္းသည္ လားရွိုး၏ အေနာက္ေတာင္ဘက္ပိုင္း ျဖစ္သည္။ ကုန္းေျမျမင့္မ်က္ႏွာျပင္သည္ သိႏၷီနယ္၏ အလယ္ပိုင္းခန႔္မွ စ၍ မႏၲေလးခရိုင္ အထက္နားရွိ ေတာင္ကုန္းေဒသသို႔တိုင္ေအာင္ က်ယ္ျပန႔္သြားေသာ္လည္း မိုးနဲနယ္ႏွင့္ ေမာက္မယ္နယ္စပ္သို႔ အေရာက္တြင္မူ က်ဥ္းေျမာင္းသြားေလသည္။

ေတာင္ရိုးေတာင္တန္းတို႔သည္ ရွမ္းျပည္ေျမာက္ပိုင္း အခ်ိဳ႕ ေဒသမ်ားတြင္ အေရွ႕ႏွင့္အေနာက္တန္းလ်က္ ရွိသည္မွ လြဲ၍ ျပည္နယ္တစ္ခုလုံး၌ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေတာင္ႏွင့္ေျမာက္ တန္းလ်က္ရွိၾကေလသည္။ ေတာင္ထိပ္မ်ားသည္ ေပ ၆ဝဝဝ မွ ၈ဝဝဝ ေက်ာ္အထိ ျမင့္ၾက၍ အျမင့္ဆုံးေတာင္ထြတ္သည္ ေတာင္သိႏၷီနယ္ အတြင္းရွိ ေပေပါင္း ၈၇၇၇ ျမင့္ေသာ လြယ္လိန္းေတာင္ထြတ္ျဖစ္သည္။ အျခားျမင့္မားေသာ ေတာင္ထြတ္မ်ားမွာ ေျမာက္သိႏၷီနယ္အတြင္းရွိ လ်န္ရွန္၊ က်ိဳင္းတုံနယ္အေရွ႕ပိုင္းရွိ လြယ္ပန္ေနာင္၊ မိုင္းကိုင္နယ္အတြင္း ရွိ လြယ္စန႔္ႏွင့္ လြယ္လမ္ စသည္တို႔ ျဖစ္ၾက၍ ေပ ၈ဝဝဝ ေက်ာ္ ျမင့္ၾကေပသည္။ ပင္းတယနယ္အတြင္းမွ မဲနယ္ေတာင္တန္းရွိ အေရွ႕ျမင္ အေနာက္ျမင္ေတာင္ထြတ္သည္ ၇၆၇၈ ေပ ျမင့္သည္။ ထိုျပင္ နမ့္တမ္ဖတ္ ေခ်ာင္းဝွမ္းႏွင့္ နမ့္ပြန္ေခ်ာင္းဝွမ္းကို ျခားလ်က္ရွိေသာ လြယ္ေမာႏွင့္ လြယ္ေမာင္ဟု ေခၚသည့္ ေပ ၇ဝဝဝ မွ ၈ဝဝဝ ေက်ာ္ရွိေသာ ေတာင္ျမင့္ႀကီးမ်ားလည္း ရွိေပေသးသည္။ ကေလာၿမိဳ႕အနီးရွိ ဆင္ေတာင္ႏွင့္ ျမင္းမထိေတာင္တို႔သည္ ေပ ၅ဝဝဝ ေက်ာ္ ျမင့္ၾကေလသည္။

ရွမ္းျပည္နယ္၏ ျမစ္ေခ်ာင္းတို႔သည္ ေတာင္ကုန္းေတာင္တန္းမ်ားကို ျဖတ္ေက်ာ္စီးဆင္းရသျဖင့္ ျမစ္ကမ္းပါးတို႔သည္ မ်ားေသာအားျဖင့္ က်ဥ္းေျမာင္းမတ္ေစာက္ၾကသည္။ ျမစ္ေခ်ာင္းတို႔အၾကား၌ ေတာင္ႏွာေမာင္းတို႔သည္ ျမစ္ေခ်ာင္းမ်ား ဆုံးသည့္ တိုင္ေအာင္ တည္ရွိၾကေလသည္။

ရွမ္းျပည္နယ္တြင္ သံလြင္ျမစ္သည္ အႀကီးဆုံးျဖစ္သည္။ ထိုျမစ္ကို ရွမ္းဘာသာျဖင့္ နမ့္ခုန္းျမစ္ဟု ေခၚသည္။ ယင္းသည္ ရွမ္းျပည္နယ္တစ္ခုလုံးကို ေျမာက္မွ ေတာင္သို႔ ျဖတ္သန္းစီးဆင္းရာ အၾကမ္းဖ်ဥ္းအားျဖင့္ ျပည္နယ္ကို အေရွ႕ႏွင့္အေနာက္ ပိုင္းျခားထားသကဲ့သို႔ ရွိသည္။ ျမစ္ရိုးတစ္ေလၽွာက္ ဧရာဝတီျမစ္ကဲ့သို႔ ေျမျပင္ ျပန႔္ျဖဴးျခင္းမရွိဘဲ နက္ရွိုင္းမတ္ေစာက္ေသာ ကမ္းပါးေစာက္ႀကီးမ်ားကို ျဖစ္ေပၚေစလ်က္ အရွိန္ျပင္းစြာျဖင့္ စီးဆင္းေလသည္။

သံလြင့္ျမစ္အထက္ပိုင္း ျဖတ္သန္းစီးဆင္းရာ ရွမ္းျပည္ ေျမာက္ပိုင္းသည္ ေတာင္ထူထပ္၍ ေပ ၆ဝဝဝ ေက်ာ္ ၇ဝဝဝ နီးပါးျမင့္ေသာ ေတာင္တန္းႀကီးမ်ား ရွိသည္။ထိုေတာင္တန္းႀကီးမ်ားသည္ တံတိုင္းႀကီးမ်ားသဖြယ္ ကာဆီးလ်က္ရွိျခင္းေၾကာင့္ ေရွးအခါက ျမန္မာနိုင္ငံတြင္းသို႔ တ႐ုတ္နိုင္ငံဘက္မွ ဝင္ေရာက္ရန္ မလြယ္ကူခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေပသည္။ ေတာင္ရိုးေတာင္တန္းမ်ားသည္ တစ္ခုႏွင့္တစ္ခု နီးကပ္စြာ ထပ္ဆင့္ေနေလရာ ေျမျပန႔္ ေျမက်ယ္မ်ားစြာ မရွိေခ်။ ထိုေၾကာင့္ ထိုအပိုင္းတြင္ လူေနအိမ္ေျခလည္း နည္းပါးေလသည္။

အလယ္ပိုင္းႏွင့္ ေအာက္ပိုင္းတစ္ေလ်ာက္ သံလြင္ျမစ္ ျဖတ္သန္း စီးဆင္းလာေသာအခါ အေနာက္ဘက္တြင္ ေတာင္တန္းမ်ားသည္ နီးကပ္စြာ ထပ္ဆင့္ျခင္းမရွိဘဲ နီးတစ္လွည့္ ေဝးတစ္ခါရွိေနၾကေလရာ ေတာင္တန္းတစ္ခုႏွင့္ တစ္ခုအၾကားတြင္ ေျမျပန႔္ေျမက်ယ္မ်ားကို ေတြ႕ရသည္။ ထိုေျမျပန႔္ေျမက်ယ္မ်ားတြင္ ၿမိဳ႕ရြာမ်ားကို တည္ထားၾကေလသည္။ 

ရွမ္းျပည္နယ္အတြင္း သံလြင္ျမစ္ထဲသို႔ စီးဝင္ေသာ ျမစ္လက္တက္မ်ားမွာ လက္ဝဲဘက္ကမ္းမွ စီးဝင္ေသာ နမ့္တင္(နမ့္တိန္း)၊ နမ့္မ၊ နမ့္ဆင္ စသည္တို႔၎၊ လက္ယာဘက္ကမ္းမွ စီးဝင္ေသာနမ့္နင္း၊ နမ့္ပန္ႏွင့္ နမ့္တန္စသည္တို႔၎ ျဖစ္ၾကေလသည္။

ရွမ္းျပည္နယ္၏ အျခားျမစ္ႀကီးတစ္ျမစ္သည္ မဲေခါင္ျမစ္ ျဖစ္ေပသည္။ သို႔ေသာ္ ရွမ္းျပည္နယ္နိမိတ္ႏွင့္ ေလာ(လာအို)နိုင္ငံ နယ္နိမိတ္ကို ပိုင္းျခားသတ္မွတ္ထားသည့္ မိုင္ေပါင္း ၁၂ဝ ခန႔္မၽွသာ ထိုျမစ္ႀကီးသည္ ရွမ္းျပည္နယ္ႏွင့္ သက္ဆိုင္ေလသည္။ 

နမၼတူ၊ ျမစ္ငယ္၊ ဒု႒ဝတီဟူေသာ သုံးမည္ရ နမၼတူျမစ္သည္ ရွမ္းျပည္နယ္၏ ထင္ရွားေသာျမစ္တစ္သြယ္ ျဖစ္သည္။ ျပည္နယ္အတြင္း တစ္စိတ္တစ္ေဒသမၽွသာ ျဖတ္သန္းသြားေသာ္လည္း မေဖာ္ျပဘဲ မေနအပ္ေသာ ျမစ္တစ္သြယ္မွာ နမ့္မင္းဟုလည္း ေခၚေသာ ေရႊလီျမစ္ေပတည္း။ ထိုျမစ္၏ ျမစ္ဖ်ား လက္ယာဘက္ကမ္းရွိ မိုင္းေမာေဒသမွ စ၍ ရွမ္းျပည္ေထာင္ အမ်ား ေပၚေပါက္ျပန႔္ပြားခဲ့သည္ဟု ဆိုၾကေလသည္။ ေဖာ္ျပခဲ့ေသာ ျမစ္မ်ားအျပင္ ရွမ္းျပည္နယ္အလယ္ပိုင္း ေျမလပ္ေဒသ၌ ျမစ္ဖ်ားခံၿပီးလၽွင္ ရပ္ေစာက္နယ္၊ ေဘာ္နယ္တို႔ကို ျဖတ္ေက်ာ္ကာ ျပည္မရွိ ေက်ာက္ဆည္ခရိုင္မွ တစ္ဆင့္ ဧရာဝတီျမစ္ အတြင္းသို႔ စီးဝင္ေသာ ေဇာ္ဂ်ီျမစ္၊ ဟိုပုန္းနယ္တြင္ ျမစ္ဖ်ားခံေသာနမ့္တမ္ဖတ္ေခ်ာင္း၊ ေျမလပ္ေဒသတစ္ဝိုက္ စီးဆင္းေသာ ေဇာ္ဂ်ီျမစ္၊ ဟိုပုန္းနယ္တြင္ ျမစ္ဖ်ားခံေသာ နမ့္တမ္ဖတ္ေခ်ာင္း၊ ေျမလပ္ေဒသတစ္ဝိုက္ စီးဆင္းကာ အင္းေလးထဲသို႔ အေနာက္ဘက္မွ စီးဝင္၍ ေတာင္ဘက္မွတစ္ဖန္ ျပန္ထြက္ၿပီးလၽွင္ ကယားျပည္နယ္အတြင္းသို႔ စီးဝင္ေသာ နမ့္ဘီလူးေခ်ာင္း၊ လဲခ်ားနယ္ေတာင္ကုန္းမ်ား၌ ျမစ္ဖ်ားခံၿပီးလၽွင္ ေတာင္ဘက္ကယား

ျပည္နယ္အတြင္းသို႔ စီးဝင္ၿပီးေနာက္ သံလြင္ျမစ္အတြင္းသို႔ နမ့္ပြန္ေခ်ာင္း စသည္တို႔လည္း ရွိေပေသးသည္။

အထက္တြင္ ဆိုခဲ့သည့္အတိုင္း ျမစ္ရိုးေခ်ာင္းရိုး ေျမျပန႔္ လြင္ျပင္မ်ားတြင္ ၿမိဳ႕ရြာမ်ားကို မ်ားေသာအားျဖင့္ ရွမ္းလူမ်ိဳးတို႔က တည္ေထာင္ထားၾကရာ ေျမာက္ပိုင္း နမၼတူျမစ္ရိုး ေျမျပန႔္တြင္ သိႏၷီနယ္၊ သီေပါနယ္တို႔ကို ေတြ႕ရသည္။ ရပ္ေစာက္၊ ေရဦး၊ ရြာဝံ၊ ပင္းတယ၊ ေပြးလွနယ္တို႔သည္ ေဇာ္ဂ်ီျမစ္ရိုး ေျမျပန႔္တစ္ေလ်ာက္ တည္ထားေသာ ၿမိဳ႕ရြာမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ နမ့္ပြန္ေခ်ာင္းရိုးေျမျပန႔္တြင္ မိုင္းပြန္နယ္ကို၎ နမ့္တမ္ဘက္ေခ်ာင္းရိုး ေျမျပန႔္တြင္ ဟိုပုန္း၊ ဘန္းယဥ္၊ ဆီဆိုင္(သထုံ) နယ္တို႔ကို၎ ေတြ႕ၾကရေလသည္။

ျမစ္ေခ်ာင္းမ်ားသည္ ေတာင္စဥ္ ေတာင္တန္းမ်ားကို ျဖတ္ေက်ာ္စီးဆင္းၾကသျဖင့္ ရွမ္းျပည္နယ္တြင္ ေရတံခြန္စိမ့္စမ္းမ်ားအႏွံ့အျပား ရွိသည္။ သီေပါႏွင့္ လာရွိုးအၾကားရွိ မန႔္ဆမ္ ေရတံခြန္ႀကီးသည္ အျမင့္ေပ ၁၅ဝဝ ေက်ာ္ ၂ဝဝဝ ခန႔္မွ ေတာင္ခန႔္မွ ေတာင္ခါးပန္းအဆင့္ဆင့္ကို စီးဆင္းလာခဲ့ရာ ၾကည့္၍ မၿငီးဖြယ္ရာ ျဖစ္ေပသည္။ ထိုေရတံခြန္ႀကီးမွ ေရအားကို အသုံးျပဳ၍ နမၼတူၿမိဳ႕ရွိ ဘားမားေကာ္ပိုေရးရွင္း လီမီတက္၏ သတၱဳတြင္းလုပ္ငန္းမ်ားကို ေဆာင္ရြက္လ်က္ရွိသည္။ အျခားေရတံခြန္မ်ားလည္း အမ်ားအျပားရွိရာ ယင္းတို႔မွ ေရအားကိုလည္း အသုံးခ်နိုင္ရန္ ျပည္ေထာင္စု အစိုးရက ေလ့လာ စမ္းသပ္ေစခဲ့သည္။ ရွမ္းျပည္ေတာင္ပိုင္းတြင္ စက္မွုလုပ္ငန္း ဓာတ္အားေပးေရးအတြက္ အလားအလာရွိေသာ ေရတံခြန္တို႔မွာ မိုင္းပြန္ၿမိဳ႕အနီးရွိ ေရတံခြန္သုံးခု၊ ရပ္ေစာက္ၿမိဳ႕မွ ၁ဝ မိုင္ခန႔္ကြာ အင္းေတာ္သြားလမ္းရွိ ေဇာ္ဂ်ီေရတံခြန္(မိုးဟင္းေရတံခြန္)၊ ေညာင္ေရႊၿမိဳ႕အနီးရွိ ေရတံခြန္ငယ္ႏွစ္ခုႏွင့္ လဲခ်ားနယ္မွ နမ့္တြပ္ေရတံခြန္တို႔ ျဖစ္ၾကသည္။ က်ိဳင္းေတာင္း စီရင္စုအတြင္းရွိ နမ့္တိန္းေရတံခြန္မွ ေရအားကို ယူ၍ ျမန္မာနိုင္ငံ၌ အႀကီးဆုံးေသာ ေရအားလၽွပ္စစ္႐ုံႀကီးတစ္ခု တည္ေဆာက္နိုင္မည္ဟုလည္း ခန႔္မွန္းထားၾကေလသည္။ ျမစ္ေခ်ာင္း ေရတံခြန္မ်ားအျပင္ အင္းအိုင္မ်ားလည္း ရွိေသးရာ ယင္းတို႔အနက္ ေညာင္ေရႊနယ္ရွိ အင္းေလးသည္ အႀကီးဆုံး အေက်ာ္ၾကားဆုံးျဖစ္သည္။

ထိုျပင္ ဆိုင္ရာၿမိဳ႕နယ္လူထုအတြက္ ဆဲ့ႏွစ္ရာသီ မျပတ္သုံးစြဲရန္ ေရရနိုင္ေသာ ေရထြက္ေခၚ စမ္းေရေပါက္မ်ားလည္း ရွိေသးသည္။ ဟိုပုန္းေရထြက္၊ ေဘာ္ဆိုင္းေရထြက္၊ ရပ္ေစာက္ေရထြက္ (ဗထူးစမ္း)၊ ကရင္မေရထြက္ (ေတာင္ႀကီး)တို႔သည္ လူသိ မ်ားေသာ စမ္းေရေပါက္မ်ားေပတည္း။ ရွမ္းျပည္နယ္၏ ေအာက္ခံေက်ာက္ေျမသည္ မ်ားေသာအားျဖင့္ ထုံးေက်ာက္မ်ားျဖစ္ေလရာ ရြာခ်ေသာ မိုးေရသည္ ေျမႀကီးထဲသို႔ စိမ့္ဝင္သြားသည္။ ထိုစိမ့္ဝင္သြားေသာ ေရမ်ားသည္ အခ်ိဳ႕ေနရာမ်ားတြင္ စမ္းေရေပါက္မ်ားျဖစ္ကာ ေျမျပင္သို႔ ျပန္ထြက္လာၾကရာ ယင္းတို႔ကို ေရ ထြက္မ်ားဟု ေခၚေဝၚၾကသည္။ ျမစ္ေခ်ာင္းႏွင့္လည္း မနီး၊ ေရထြက္မ်ားလည္း မရွိေသာ ေဒသမ်ားလည္း ရွိေသးရာ ထိုေဒသမ်ားတြင္ ေရရွားပါးသျဖင့္ ေျမတြင္း သယံဇာတ ပစၥည္းမ်ားျဖင့္ ေပါမ်ားသည့္တိုင္ေအာင္ စက္မွုလုပ္ငန္းမ်ား မေဆာင္ရြက္နိုင္ျခင္း၊ စိုက္ပ်ိဳးေရး ခက္ခဲျခင္းမ်ား ရွိေလသည္။

ေရထြက္၊ သို႔မဟုတ္ စမ္းေရေပါက္မ်ားအျပင္ ေရပူစမ္းမ်ားလည္း ေပါမ်ားသည္။ ရွမ္းျပည္နယ္၏ ေျမမ်က္ႏွာျပင္တြင္ ေျမလႊာကၽြံျခင္း၊ သို႔မဟုတ္ ေျမေၾကာအံလႊဲျခင္းမ်ား ရွိေပရာ ထိုေနရာမ်ားတြင္ ေရပူစမ္းမ်ား ျဖစ္ေပၚသည္။ သီေပါ၊ လားရွိုး၊ သိႏၷီ၊ လင္းေခး၊ က်ိဳင္းတုံ၊ အင္းေလးေဒသရွိ ေခါင္တိုင္ရြာ စသည္တို႔တြင္ ထိုကဲ့သို႔ေသာ ေရပူစမ္းမ်ားရွိေလသည္။





ရာသီဥတု

ရွမ္းျပည္နယ္သည္ ကုန္းျပင္ျမင့္ျဖစ္၍ ေယဘူယ်အားျဖင့္ ဥတုသပၸါယ ေအးခ်မ္းမၽွတသည္။ ေနရာ ေဒသ မ်ားစြာတို႔တြင္ အဂၤလန္ျပည္ကဲ့သို႔ ဥေရာပတိုက္ ေရေျမအေနအထား ရာသီ ဥတုမ်ိဳးဆန္ဆန္ ရွိေလသည္။ သို႔ေသာ္ ယခုအခါ ေတာရိပ္ ေတာင္ရိပ္နည္းပါးလာ၍ အပူရွိန္ အနည္းငယ္တက္လာသည္။ ကုန္းေျမအနိမ့္အျမင့္ ပထဝီသဘာဝကိုလိုက္၍ တစ္ေနရာႏွင့္ တစ္ေနရာ ရာသီဥတုေအးျမ၍ ထင္းရွူးပင္တို႔ျဖင့္ ေဝဆာေန ေသာ္လည္း ယင္းတို႔ႏွင့္ နီးကပ္ပါလ်က္ ေျမနိမ့္ပိုင္းတြင္ရွိၾက ေသာ ေညာင္ေရႊ၊ မိုးနဲ၊ လင္းေခး၊ ေမာက္မယ္စေသာ ေဒသ မ်ားတြင္ ရာသီဥတု ပူအိုက္ကာ မန္က်ည္းပင္၊ အုန္းပင္၊ သရက္ပင္တို႔ ျဖစ္ထြန္းသည္ကို ေတြ႕ရသည္။

ရွမ္းျပည္ေျမာက္ပိုင္းတြင္ သီေပါနယ္ ခ်ိဳင့္ဝွမ္းသည္ အပူခ်ိန္အမ်ားဆုံးတက္ေသာ ေဒသျဖစ္သည္။ ဧၿပီ လအတြင္း ေန႔အခါ ဖာရင္ဟိုက္ ၉၆ ဒီဂရီထက္ပင္ ေက်ာ္လြန္ေသာ္လည္း ညဉ့္ဘက္တြင္ ၆၅ ဒီဂရီအထိ က်ဆင္းသြားတတ္ျပန္သည္။ ေဆာင္းရာသီတြင္ ေနထြက္ၿပီး၍ နာရီအနည္းငယ္ၾကာသည့္ တိုင္ေအာင္ ျမဴမ်ား ဆိုင္းေနတတ္သည္။ လားရွိုးၿမိဳ႕တြင္(၁၈၉၆ ခုႏွစ္မွ ၁၉၄ဝ ျပည့္ႏွစ္မ်ားအတြင္း တိုင္းထြာခ်က္အရ)အပူဆုံး အခ်ိန္ ဧၿပီလ၌ မဇၩိမ အပူခ်ိန္ ၉၁ ဒီဂရီ ရွိ၍ ဇန္နဝါရီလ အေအးဆုံးအခ်ိန္တြင္ မဇၩိမအပူခ်ိန္ ၅၉.၉ ဒီဂရီရွိေလသည္။ ရွမ္းျပည္ေတာင္ပိုင္း၊ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕တြင္ (၁၉၅ဝ ျပည့္ႏွစ္မွ ၁၉၆ဝ ျပည့္ႏွစ္မ်ားအတြင္း တိုင္းထြာခ်က္အရ) ဧၿပီလတြင္ မဇၩိမအပူခ်ိန္ ၈၄.၅ ဒီဂရီရွိ၍ ဇန္နဝါရီလတြင္ မဇၩိမ အပူခ်ိန္ ၅၈.၂ ဒီဂရီ ရွိေလသည္။ က်ိဳင္းတုံၿမိဳ႕တြင္ (၁၉၅၁ ခုႏွစ္မွ ၁၉၆ဝ ျပည့္ႏွစ္မ်ားအတြင္း တိုင္းထြာခ်က္အရ) ဧၿပီလတြင္ မဇၩိမအပူခ်ိန္ ၉၂.၅ ဒီဂရီရွိ၍ ဇန္နဝါရီလ အေအးဆုံးအခ်ိန္ တြင္ မဇၩိမအပူခ်ိန္ ၆၂.၆ ဒီဂရီရွိေၾကာင္း ေတြ႕ရေလသည္။ ေတာင္ေပၚေဒသမ်ား၌ကား အေအးဓာတ္ ပိုမိုလြန္ကဲေလသည္။ ရွမ္းျပည္နယ္တြင္ မိုးသည္းထန္သည္ဟု မဆိုနိုင္ေသာ္ လည္း မိုးသည္ တစိမ့္စိမ့္ေစြ၍ ရြာေနတတ္ေလသည္။ ပၽွမ္းမၽွ မိုးေရခ်ိန္သည္ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕၌(၁၉၅ဝ-၆ဝ ျပည့္ႏွစ္မ်ား အတြင္း) ၅၇.ဝ၅ လက္မ၊ က်ိဳင္းတုံ ၿမိဳ႕၌ (၁၉၅ဝ-၆ဝ ျပည့္ ႏွစ္မ်ားအတြင္း) ၄၆.ဝ၅ လက္မ၊ လားရွိုးၿမိဳ႕၌ (၁၈၉၆-၁၉၄ဝ ျပည့္ႏွစ္အတြင္း) ၆၁.၈၆ ျဖစ္ရာ ျပည္နယ္တစ္ခုလုံး ခ်ဳံ၍ဆိုရ လၽွင္ ပ်မ္းမၽွမိုးေရခ်ိန္သည္ လက္မ ၇ဝ မွ ၉ဝ အတြင္းသာရွိ သည္။ ယင္းသို႔မိုးေရခ်ိန္သည္ မမ်ားလွေသာ္လည္း ေတာရိပ္ ေတာင္ရိပ္ရွိသျဖင့္ မိုးရာသီအခါတြင္စိုစြတ္ ထိုင္းမွိုင္းၿပီးလၽွင္ ေအးစိမ့္ေနတတ္ေလသည္။



အက်ယ္အဝန္း ႏွင့္ လူဦးေရ

ေတာေတာင္ လၽွိုေျမာင္ စိမ့္စမ္းတို႔ျဖင့္ သာေမာဖြယ္ ေကာင္းလွေသာ ရွမ္းျပည္နယ္သည္ ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာနိုင္ငံ၏ အႀကီးဆုံးႏွင့္ အက်ယ္ဝန္းဆုံး ျပည္နယ္ဟု ဆိုခဲ့ေပသည္။ ထိုျပည္နယ္၏ အက်ယ္အဝန္း သည္ ၆၁,၁၂၃ စတုရန္းမိုင္ ျဖစ္၍ ၁၉၆၇ ခုႏွစ္ ေနာက္ဆုံးစာရင္းအရ လူဦးေရသည္ ၂,၄၉၇,ဝဝဝ ေယာက္မၽွသာ ျဖစ္ရာ စတုရန္းတစ္မိုင္လၽွင္ ပ်မ္းမၽွျခင္း လူ ၄၈ ေယာက္ႏွုန္းမၽွသာ ေနထိုင္လ်က္ရွိေၾကာင္း ေတြ႕ရွိရသျဖင့္ လူေနအိမ္ေၿမ က်ဲလွေပသည္။

ျပည္နယ္၏ အက်ယ္အဝန္းႏွင့္ ႏွိုင္းစာလၽွင္ လူဦးေရ နည္းပါးလွေသာ္လည္း ရွမ္းျပည္နယ္တြင္ တိုင္းရင္းသား ေတာင္ေပၚသား လူမ်ိဳးစုအစုံအလင္ဆုံး ေတြ႕ရေပသည္။ လူမ်ိဳး ေပါင္းစုံ ေရာေႏွာေနထိုင္ရာ လူမ်ိဳးစုံ ဟင္းေလးအိုးေဒသဟု ေခၚဆိုရေပမည္။



စိုက္ပ်ိဳးေရးႏွင့္ အျခား လုပ္ငန္းမ်ား

ရွမ္းျပည္ နယ္သူနယ္သားတို႔၏ အဓိကလုပ္ငန္းသည္ စိုက္ပ်ိဳးေရးျဖစ္သည္။ ခန႔္မွန္းေျခအားျဖင့္ ရွမ္းျပည္နယ္တြင္ စိုက္ပ်ိဳးလုပ္ကိုင္နိုင္သည့္ ေျမဧရိယာ ငါးဒႆမခုနစ္ (၅.၇) သန္းခန႔္ ရွိသည့္အနက္ ဧက ႏွစ္သန္းခန႔္သာ စိုက္ပ်ိဳးလုပ္ကိုင္ ၾက၍ က်န္ဧက သုံးသန္းခြဲေက်ာ္သည္ ေကာလ်က္ရွိသည္။ လူဦးေရက်ဲေသာ ေဒသမ်ားျဖစ္ေသာေၾကာင့္ တစ္ေၾကာင္း၊ လက္ရွိစိုက္ပ်ိဳး ေရးစံနစ္မ်ားေၾကာင့္တစ္ေၾကာင္း စိုက္ပ်ိဳးေရးကို က်ယ္က်ယ္ျပန႔္ျပန႔္ မေဆာင္ရြက္နိုင္သျဖင့္ ရွမ္းျပည္နယ္ ဦးစီး အဖြဲ႕သည္ စက္ယႏၲရားျဖင့္ စိုက္ပ်ိဳးေရးကို တိုးခ်ဲ႕ေဆာင္ရြက္ရန္ စီမံႀကိဳးပမ္းလ်က္ရွိေလသည္။

ဆန္စပါး စိုက္ပ်ိဳးေရးတြင္ ဒုတိယကမၻာစစ္မတိုင္မီကာလ က ရွမ္းျပည္နယ္မွပင္ ျပည္မသို႔ ဆန္တင္ ပို႔နိုင္ေလာက္ေအာင္ ဆန္စပါး ပိုပိုလၽွံလၽွံထြက္ခဲ့ေသာ္လည္း ယခုအခါ ျပည္မမွပင္ ရွမ္းျပည္သို႔ ဆန္တင္ သြင္းခဲ့ရေလသည္။ ယခင္က အင္းေလး ေဒသသည္ ဆန္စပါးအထြက္ မ်ားခဲ့ေသာ္လည္း ယခုအခါ လယ္မ်ား အပ်က္အစီးမ်ားသျဖင့္ စပါးထြက္ ယုတ္ေလ်ာ့ခဲ့ ေလသည္။

ရွမ္းျပည္နယ္တြင္ စပါးကို နည္းသုံးမ်ိဳးျဖင့္ စိုက္ပ်ိဳးၾက သည္။ ရွမ္းလူမ်ိဳးတို႔သည္ ေျမနိမ့္ေဒသမ်ား၌ စိုက္ပ်ိဳးၾကရာ၊ ကန္သင္းဖို႔၍ လယ္ကြက္အတြင္း ေရသြင္းစိုက္ပ်ိဳးၾကသည္။ သိႏၷီ၊ လဲခ်ား၊ ေမာက္မယ္ႏွင့္ က်ိဳင္းတုံနယ္မ်ား၏ ျမစ္ဝွမ္း ေခ်ာင္းဝွမ္း ေျမနိမ့္ေဒသမ်ား၌ ထိုနည္းျဖင့္ စိုက္ပ်ိဳးၾကသည္။ ထိုေဒသမ်ားမွ စပါးအထြက္မ်ား၍ လူေနအိမ္ေျခလည္း မ်ား ျပားေလသည္။

ဒုတိယနည္းသည္ ေတာင္ယာစပါး စိုက္ပ်ိဳးေရး ျဖစ္၍ ထိုနည္းကို ပအိုး(ေတာင္သူ)လူမ်ိဳးမ်ားႏွင့္ အျခားယင္းနက္၊ လြယ္လ၊ ပေလာင္၊ ပေလး၊ ပေဒါင္၊ ေတာင္ရိုး၊ ဓႏု၊ ဓေနာ့၊ လီဆူး စေသာ ေတာင္ေပၚသားတို႔ လုပ္ကိုင္ၾကသည္။ စိုက္ပ်ိဳး မည့္ ေတာင္ကုန္းဆင္ေျခေလၽွာရွိ သစ္ေတာ ဝါးေတာမ်ားကို ခုတ္ထြင္ မီးရွို႔၍ စိုက္ပ်ိဳးလုပ္ကိုင္ျခင္းျဖစ္ရာ ပထမသုံးႏွစ္တြင္ စပါးအထြက္ေကာင္းေသာ္လည္း ေနာင္အခါ ေျမဩဇာ ခန္း ေျခာက္လာသျဖင့္ ေနရာေျပာင္း၍ စိုက္ပ်ိဳးလုပ္ကိုင္ၾကျပန္ သည္။ စိုက္ပ်ိဳးလုပ္ကိုင္ျခင္းမရွိ၍ ေကာေနေသာ ေျမဧကမ်ား တြင္ ထိုကဲ့သို႔ စြန႔္ပစ္ခဲ့ေသာ ေတာင္ယာမ်ားလည္း ပါဝင္ေလ သည္။

တတိယနည္းသည္ ေလွကားထစ္ စိုက္ပ်ိဳးနည္း ျဖစ္၍ ေတာင္ေပၚသားတို႔ အသုံးျပဳသည့္ နည္းတစ္နည္းလည္း ျဖစ္ သည္။ ထိုစိုက္ပ်ိဳးနည္းအတြက္ ေတာင္ေပၚမွ စီးက်လာေသာ ေခ်ာင္းေရကို အမွီျပဳရသည္။ လယ္ကြက္ႏွင့္စိုက္ခင္းမ်ားကို ေတာင္ေစာင္းဆင္ေျခေလၽွာ၌ ေလွကားထစ္သဖြယ္ အဆင့္ဆင့္ ျပဳလုပ္ထားၿပီးလၽွင္ ေတာင္ေပၚေခ်ာင္းမွ ေရကို အဆင့္ဆင့္ ေရသြယ္ယူၾကရသည္။ ထိုစိုက္ပ်ိဳးနည္းျဖင့္ အခ်ိဳ႕ေသာ အရပ္ ေဒသမ်ားတြင္ သီးထပ္ပင္ စိုက္ပ်ိဳးနိုင္ေလသည္။ အာလူး၊ ပဲ စသည္တို႔ကို စိုက္ပ်ိဳးရာ၌လည္း ေတာင္ယာစံနစ္၊ ေလွကားထစ္ စံနစ္မ်ိဳးတို႔ျဖင့္ စိုက္ပ်ိဳးၾကေလသည္။

ရွမ္းျပည္နယ္၏ ႀကီးက်ယ္ေသာ စိုက္ပ်ိဳးေရးထြက္ကုန္ တစ္ရပ္မွာ လက္ဖက္ျဖစ္၍ ရွမ္းျပည္ေျမာက္ပိုင္း ေတာင္ပိုင္ နယ္မွ အမ်ားဆုံး ထြက္သည္။ ရွမ္းျပည္ေတာင္ပိုင္း မိုင္းကိုင္ နယ္၊ မိုင္းရွူး၊ မိုင္းေနာင္၊ ေက်းသီး မန္စံ၊ ပင္ေလာင္ႏွင့္ ေဘာ္ဆိုင္းနယ္တို႔မွလည္း ထြက္သည္။ စင္စစ္ လက္ဖက္ပင္ သည္ ရွမ္းျပည္နယ္၌ ျဖစ္ထြန္းလြယ္ေသာ အပင္မ်ိဳးျဖစ္သည္။ ေတာင္ပိုင္းနယ္တြင္ လက္ဖက္လုပ္ငန္း လုပ္ကိုင္သူမ်ားသည္ မ်ားေသာ အားျဖင့္ ပေလာင္လူမ်ိဳးမ်ား ျဖစ္သည္။ ၁၉၅၉-၆ဝ ျပည့္ႏွစ္အတြင္း လက္ဖက္အစိုအေျခာက္ အခ်ိဳအခါးမွ ရရွိေသာ ခန႔္မွန္းေျခဝင္ေငြသည္ သိန္း ၂ဝဝ နီးပါး ျဖစ္ေလသည္။ ရွမ္းျပည္ေတာင္ပိုင္း၏ အဓိကလုပ္ငန္းတစ္ရပ္သည္ သနပ္ဖက္လုပ္ငန္း ျဖစ္သည္။ ပင္လုံအေနာက္ဘက္ ေတာင္ တန္း၊ မိုင္းကိုင္၊ လဲခ်ား၊ ရြာငံ၊ ေရဦး၊ ပင္ေလာင္းနယ္မ်ားႏွင့္ မဲနယ္ေတာင္တန္းတို႔တြင္ သနပ္ဖက္ၿခံမ်ား ရွိသည္။ ၁၉၅၉- ၆ဝ ျပည့္ႏွစ္အတြင္း သနပ္ဖက္လုပ္ငန္းမွ ရရွိေသာ ဝင္ေငြ ခန႔္မွန္းေၿခ ဝင္ေငြသည္ သိန္း ၁၄ဝ နီးပါး ျဖစ္ေလသည္။ ရွမ္းျပည္နယ္၏ ေက်ာ္ၾကားေသာ စိုက္ပ်ိဳးေရးလုပ္ငန္း တစ္ရပ္မွာ အားလူးစိုက္ပ်ိဳးေရး ျဖစ္သည္။ အထူးသျဖင့္ ေၿမ လပ္ပိုင္းျဖစ္ေသာ ပင္းတယ၊ ေပြးလွ၊ ေအာင္ပန္း၊ သီဂ်စ္ စသည့္ ေဒသမ်ားတြင္ အားလူးစိုက္ပ်ိဳးေရးသည္ အဓိက လုပ္ငန္းတစ္ရပ္ေပတည္း။ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာနိုင္ငံတစ္ဝန္းလုံးမွ ထြက္ေသာ အာလူး ၈၅ ရာခိုင္ႏွုန္းသည္ ရွမ္းျပည္နယ္မွ ထြက္ ၍ ၁၉၅၉-၆ဝ ျပည့္ႏွစ္အတြင္း အာလူးတန္ခ်ိန္ ၁၄,၈၂၈ ထြက္ရွိရာ သင့္ေငြတန္ဖိုးသည္ သိန္း ၃ဝ နီးပါး ျဖစ္ေလ သည္။

ေျမပဲစိုက္ပ်ိဳးေရးမွ သိန္းေပါင္း ၅ဝ ေက်ာ္ ဝင္ေငြရွိ၍ ျပည္နယ္ဦးစီးအဖြဲ႕သည္ ေျမပဲတိုးခ်ဲ႕စိုက္ပ်ိဳးေရးကို ေဆာင္ရြက္ လ်က္ရွိသည္။ ထို႔အျပင္ ၾကက္သြန္ျဖဴမွ ဝင္ေငြ ၃၇ သိန္းေက်ာ္ ရွိ၍ ဂ်ဳံ၊ ကာဖီေစ့၊ ဗာဂ်ီးနီးယားေဆးတို႔မွလည္း သိန္းႏွင့္ခ်ီ၍ ဝင္ေငြရရွိေလသည္။

ရွမ္းျပည္ေျမာက္ပိုင္း သီေပါနယ္ႏွင့္ ေတာင္ပိုင္းမွ ရပ္ ေစာက္ႏွင့္ မိုင္းကိုင္နယ္တို႔မွ လိေမၼာ္သီးအႀကီးအက်ယ္ထြက္ သည္။ ရပ္ေစာက္နယ္ထြက္ လိေမၼာ္သီး အႀကီးအက်ယ္ ထြက္ သည္။ ရပ္ေစာက္နယ္ထြက္ လိေမၼာ္ကို ျပည္မ၌ ေအာင္ပန္း လိေမၼာ္ဟု ေခၚၾကသည္။ ဒုတိယကမၻာစစ္မတိုင္မီက သီေပါ သည္ ရပ္ေစာက္ထက္ လိေမၼာ္ထြက္ ပိုသည္။ ယခု ရွမ္းျပည္ နယ္မွထြက္ေသာ လိေမၼာ္သည္ တန္ခ်ိန္ ၉ဝဝဝ ေက်ာ္ေလ သည္။

ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီး အၿပီးတြင္ သစ္ေသာ့ၿခံမ်ားကို ေတာင္ႀကီး၊ ေအာင္ပန္း၊ ရပ္ေစာက္ စေသာ နယ္မ်ားတြင္ စိုက္ပ်ိဳးလုပ္ကိုင္လ်က္ရွိရာ ယခုအခါ ျပည္မသို႔ အမ်ားအျပား တင္ပို႔လ်က္ရွိေပၿပီ။

သံလြင္ျမစ္၏ အေရွ႕ဘက္နယ္ျခားေဒသတစ္ေလ်ာက္ ဘိန္းပင္မ်ားကို အႀကီးအက်ယ္ စိုက္ပ်ိဳးလုပ္ကိုင္ခဲ့ၾကေသာ္ လည္း ဘိန္းသည္ တိုင္းရင္းသားမ်ား၏ စာရိတၱႏွင့္ က်န္းမာ သန္စြမ္းေရးကို အႀကီးအက်ယ္ ထိခိုက္ေစသျဖင့္ ဘိန္းပင္ စိုက္ပ်ိဳးမွု ပေပ်ာက္ေစရန္ သက္ဆိုင္ရာအာဏာပိုင္မ်ားက ႀကိဳး ပမ္းလ်က္ရွိေလသည္။

အင္းေလးရွိ ကၽြန္းေမ်ာမ်ားတြင္ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ စိုက္ပ်ိဳးေရးလုပ္ငန္းမ်ား ေအာင္ျမင္ျဖစ္ထြန္းသည္။ ကၽြန္း ေမ်ာမ်ားေပၚတြင္ စိုက္ပ်ိဳးေရးသည္ သက္သာလြယ္ကူသည္ မဟုတ္ေပ။ အင္းသားတို႔၏ ခ်ီးက်ဴးဖြယ္ေကာင္းေသာ ဇြဲသတၱိႏွင့္ လုံ႔လဝီရိယတို႔ေၾကာင့္ ျဖစ္ထြန္းျခင္းပင္တည္း။

စိုက္ပ်ိဳးေရးလုပ္ငန္းမ်ားအျပင္ အျခားစီးပြားေရးလုပ္ငန္း မ်ားလည္း ရွမ္းျပည္နယ္တြင္ ေဆာင္ရြက္လ်က္ ရွိၾကေသး သည္။ အင္းေလးေဒသမွ ပိုးထည္လုပ္ငန္းသည္ ႀကီးက်ယ္ ေက်ာ္ၾကားလွေပသည္။ ပိုးထည္ အမ်ားဆုံးလုပ္ကိုင္ေသာ ရြာ မွာ အင္းေပါခုံျဖစ္၍ နန္းပန္၊ သာေလးရြာမ်ားသည္ ဒုတိယ အမ်ားဆုံး လုပ္ကိုင္သည္။ ဟဲလုံး၊ ရြာကန႔္လန႔္၊ ျပားပင္၊ ကၽြန္းႀကီးရြာမ်ားတြင္ ဖ်င္ျဖဴ၊ ဖ်င္နီမ်ား ရက္လုပ္ၾကသည္။ ေညာင္ေရႊၿမိဳ႕ေပၚတြင္လည္း ပိုးထည္မ်ားကို ရက္လုပ္ၾက ေလသည္။

အထည္ရက္လုပ္ေသာ လုပ္ငန္းမ်ားအျပင္ လဲခ်ားနယ္မွ ယြန္းထည္လုပ္ငန္း၊ မိုင္းကိုင္နယ္မွ ရွမ္းစကၠဴ (မိုင္းကိုင္စကၠဴ) လုပ္ငန္းႏွင့္ အိုးခြက္လုပ္ငန္း၊ မိုင္းေနာင္နယ္ထြက္ ဝါးရက္ ပစၥည္း လုပ္ငန္းတို႔လည္း ရွိေပေသးသည္။ ေငြထည္ပစၥည္း မ်ားကိုလည္း ရွမ္းျပည္နယ္ အႏွံ့အျပား၌ လုပ္ကိုင္ၾကသည္။ ေဖာ္ျပပါ လုပ္ငန္းမ်ားကို ေရွးသမားရိုးက်အတိုင္းပင္ လုပ္ကိုင္ ေနၾက၍ အခ်ိဳ႕သည္ တြင္က်ယ္သင့္သေလာက္ မတြင္က်ယ္ နိုင္ေခ်။

Comments

Popular posts from this blog

မြန်မာနဲ့ ကမ္ဘာ့ Prostitution ဈေးကွက်

^^ ကမာၻအခ်မ္းသာဆံုး ကိုကင္းဘုရင္ Pablo Escobar (သို႔) El Zar de la Cocaína ^^

IRI ၏ စစ္တမ္းအရ စီးပြားေရးမႈ၀ါဒအေပၚ စီုးရီမ္မႈ ျမင့္တက္ေနျပီး ယံုၾကည္မူ က်ဆင္း